شادی اسیر دیو جادو نیست

  

روح و دلت خسته س . یه خستگی عادی و شایدم کمی بیشتر از عادی . دنبال یه راه حل می گردی برای مرهم گذاشتن روی خستگی های گاه و بی گاه و وقت نشناس دل و ذهنت می گردی . دنبال لحظه هایی می گردی که تیک تیک و ثانیه ثانیه می گذره و با خودش می بره ....... برو به ادامه مطلب

 با خودش می بره غباری رو که روی دلت نشسته بود ... لحظه هایی که تیک تیک میان و آروم می کنند غوغای دلت رو ... آروم می کنند موج های وحشی رو که به خبر از درد تو به دیوار دلت می خورن و تو رو از آرامش جدا می کنن . 

فکر می کنی برای خاموشی نوربارون  خستگی ها باید یه راهی پیدا کنی که خیالت راحت باشه از کارساز بودنش . می گردی و می گرذی به دنبال آرامش ، به دنبال تفریح ، به دنبال خنده تا بهترین نوع اون رو برای مبارزه با ناراحتی پیدا کنی . گاهی برای پیدا کردن راهی برای لذت بردن از زندگی به بیراهه کشیده می شی  و فکر می کنی آرامش و شادی توی قلعه آرزوها اسیر شده و تو باید مسیری طولانی و طاقت فرسا رو بری و مبارزه کنی تا بلکه شادی رو از چنگال دیو خیالت نجات بدی تا بتونی چند صباحی همنشین آرامش و شادی باشی . 

چرا خودت رو گم می کنی ؟؟ تو دربه دری تا شاید خنده و آرامش رو ، اون دور دورا پیدا کنی . چرا فکر می کنی هر چه راه بیشتری بری خنده تو گرونتره ! چرا فکر می کنی هرچه مسیر تو پر پیچ و تاب تر باشه مقصد تو قشنگ تر و لوکس تره ؟ چرا گاهی فکر نمی کنی تجملات و ریخت و پاش اضافه برای رسیدن به آرامش و لذت ، تو رو از دیدن خود آرامش و لذت دور می کنه ! 

چرا توی باور ما آدمای پر مشغله امروز حک شده که 

 خنده و آرامش و لذت از زندگی رو نمی تونیم  

جز با نقشه گنج پیدا کنیم ؟ 

 چرا فراموشمان شده که شاید سادگی ،  

برای رسیدن به همه اینها کافی باشه . 

سادگی دیدن و سادگی پذیرفتن شادی های ساده . یعنی اینقدر غرق این دنیا و تجملات شده ایم که حتی ساده ترین مفاهیم زندگی رو هم جز با حواشی نمی خوایم ؟؟ چرا برامون بیخند به یه روز آفتابی یا بارونی غریبه شده ؟ چرا می ترسیم از بوئیدن خاک بارون خورده ؟ چرا برامون عجیب شده اگه به کسی بگوییم من بادیدن رنگ برگ های پاییزی آروم می شم ؟ و یا از برف بازی غرق لذت می شم ؟؟ 

شاید اصلا عاقلانه ترین انتخاب برای آدمای گمشده در زندگی همین باشه که قانع باشن و بپذیرن شادی های ساده رو . می تونی از سادگی به بزرگی آرامش برسی . چرا نباید از دیدن چند لحظه کودکی که با چشمان معصوم تاتی تاتی راه میره و گاهی هم زیر لب غر می زنه لذت نبری ؟؟ چرا نباید از لمس بارون روی صورت خودت لذت نبری ؟ چرا اینقدر دیوار سخت شده ایم و نمی تونیم شادی های آروم و کوچیک رو توی زندگی بپذیریم و چرا حساسیت پیدا کردیم به اونا و از دست شادی های جلوی چشمانمون فرار می کنیم تا شادی رو یه جای دیگه پیدا کنیم ؟؟ 

زندگی پر از لحظه های ساده برای شاد های خوب و قشنگه . کم نبین لحظه هایی رو که تیک تیک می آن و لب های تو رو به خنده باز می کنن . سخت نگیر برای لذت بردن از زندگی . شاید گاهی بشه از خنده بی منت کودکی پر بشی از بهونه زندگی ... شادی و آرامش اسیر دیو جادو نیست . کنار توست . همین لحظه و همین حاالا کافیه سرت رو بلند کنی و اطرافت رو نگاه کنی .... 

 سولماز حقانی 

مجله موفقیت شماره ۱۸۰

شکر گذار شادی های ساده زندگی باش و قدرشون رو بدون ....